Αύγουστος 22, 2011: Πρώτο Θέμα, Η Μελίνα Ασλανίδου στο protothema.gr

Όταν μια τραγουδίστρια μεγαλώνει με ακούσματα που προέρχονται από τη μουσική του Πόντου, τη βυζαντινή μουσική, αλλά και τα παραδοσιακά Θρακιώτικα τραγούδια, δε θα μπορούσε παρά να έχει το τέλειο έναυσμα για να γίνει μια επιτυχημένη και καταξιωμένη αοιδός. Κάπως έτσι και η Μελίνα Ασλανίδου, η οποία παρότι γεννήθηκε στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας, μεγάλωσε στην Παραλίμνη Γιαννιτσών, από όπου ξεκίνησε και η πρώτη επαφή της με τη μουσική.

Η Μελίνα με την υπέροχη φωνή και τη μοναδική χροιά, ξεκινά να τραγουδάει ως φοιτήτρια ακόμα στη Θεσσαλονίκη, και η αναγνώριση δεν αργεί να έρθει. Το 2001 με το συγκρότημα «Απέναντι» ερμηνεύει με εκπληκτικό τρόπο το θρυλικό τραγούδι «Τι σου ‘κανα και πίνεις», που είχε πρωτοτραγουδήσει το 1968 για τις ανάγκες της ταινίας «Όλγα αγάπη μου» η Πόλυ Πάνου, και κατακτά τις καρδιές όλων των Ελλήνων. Το τραγούδι σημειώνει τεράστια επιτυχία και το cd γίνεται ανάρπαστο σε όλα τα δισκοπωλεία.

Δυο χρόνια αργότερα η Μελίνα αφήνει τους «Απέναντι» και αποφασίζει να συνεχίσει μόνη. Τότε οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, με τον Γιώργο Νταλάρα να της προτείνει συνεργασία, ενώ το 2003 κυκλοφορεί το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Το Πέρασμα». Τα βήματα της Μελίνας είναι «αργά και σταθερά». Έπειτα από δυο χρόνια δισκογραφικής απουσίας επιστρέφει δυναμικά με τον Αντώνη Βαρδή και τον Στέφανο Κορκολή στο πλευρό της, ενώ οι Sunny Μπαλτζή και Βίκυ Γεροθόδωρου, μεταξύ άλλων, εμπιστεύονται στην Μελίνα υπέροχα τραγούδια όπως το εκπληκτικό «Το Λάθος», για τον δεύτερο κατά σειρά προσωπικό της δίσκο.

Αυτό το καλοκαίρι βρίσκει τη Μελίνα Ασλανίδου στο… δρόμο, καθώς περιοδεύει σε Ελλάδα και Κύπρο, ξεσηκώνοντας το κοινό που σπεύδει μαζικά για να την απολαύσει από κοντά. Ο φετινός χειμώνας θα εκπληρώσει το «όνειρο της ζωής της», ενώ το επερχόμενο άλμπουμ της, μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα σκαριά, το σίγουρο όμως είναι ότι θα περιέχει τραγούδια «καρδιάς», βασικό στοιχείο που την ακολουθεί σε όλες τις επιλογές της μέχρι σήμερα.

Η ποντιακή καταγωγή σου τι στοιχεία σου έχει κληροδοτήσει;
Όλα τα στοιχεία των Ποντίων νομίζω. Κατ’ αρχάς την έννοια του αυτοσαρκασμού. Οι Πόντιοι κάνουν τα ανέκδοτα μόνοι τους και γελάνε με αυτά. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ γιατί δείχνει ότι δεν φοβούνται να τσαλακωθούν. Ακόμα έχουν δυναμισμό, παληκαριά και καλοσύνη, εργατικότητα και μπέσα. Μη ξεχνάτε ότι οι Πόντιοι πέρασαν πολλές κακουχίες και ουδείς αναγνώρισε τη γενοκτονία, η οποία γιορτάζεται στις 19 Ιούνη κάθε χρόνο. Ήρθαν στην Ελλάδα και τη Ρωσία και βρήκαν τόπους που τους θύμιζαν την πατρίδα. Κουβαλούν μεγάλο πόνο αλλά και μεγάλη δύναμη, όμως στάθηκαν στα πόδια τους τελικά, και σταματώ εδώ γιατί συγκινούμαι…

Πότε και πως μπήκε η μουσική στη ζωή σου;
Από τότε που γεννήθηκα. Ευτυχώς έμεινε και με έβγαλε σε δρόμο στην περίοδο της εφηβείας μου.

Ευρέως γνωστή έγινες πριν από περίπου 10 χρόνια ως η φωνή του συγκροτήματος «Απέναντι» και μέσα από την επανεκτέλεση του τραγουδιού «Τι σου ‘κανα και πίνεις», που είχε σημειώσει πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν κάτι που περιμένατε;
Εγώ προσωπικά, ούτε που το φανταζόμουν!

Τι σε έκανε να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να αποχωρήσεις από το συγκρότημα;
Ήθελα να κάνω άλλα πράγματα μουσικά και έτσι χωρίστηκαν οι δρόμοι μας, πολύ απλά.

Πολλές φορές το κοινό είναι σκληρό με καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν μόνοι τα δικά τους βήματα. Ευτυχώς όμως εσύ είχες την τύχη να ανέβεις ακόμη ψηλότερα. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
Πιστεύω πως το κοινό έχει κριτήριο και αν κάτι του αρέσει το στηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο, αν κάτι δεν του αρέσει δεν ασχολείται. Στα χρόνια που βρίσκομαι στη δισκογραφία δεν έκανα ποτέ άλματα γρήγορα και χωρίς λόγο. Με βοήθησαν βεβαίως και άξιοι συνεργάτες, οι οποίοι με προστάτεψαν, και έτσι τα βήματά μου είναι αργά και σταθερά, σε μια εποχή που όλα τρέχουν με γοργούς ρυθμούς.

Όλα αυτά τα χρόνια έχεις συνεργαστεί με πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Αντώνης Βαρδής, ανάμεσα σε πολλούς. Τι γεύση σου έχουν αφήσει αυτές οι συνεργασίες;
Γλυκιά γεύση. Κάποιοι είναι και φίλοι αληθινοί που έχουν μείνει στη ζωή μου.

Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που σου έχει μείνει και θυμάσαι μέχρι και σήμερα;
Οι έξυπνες ατάκες συνεργατών μου που έχουν ισχυρή δόση ευφυΐας και αλήθειας. Τα κρατώ ζωντανά για μένα.

Με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες πάρα πολύ να συνεργαστείς, αλλά δεν σου έχει δοθεί ακόμα η ευκαιρία;
Νομίζω πως ήμουν τυχερή και έχω συνεργαστεί με τους περισσότερους, δεν έχω παράπονα. Και φέτος το χειμώνα θα ζήσω το όνειρό μου, οπότε λέω δόξα το Θεό ούτως η άλλως. Το βασικό για μένα είναι να βρίσκομαι σε προγράμματα που με εκφράζουν καλλιτεχνικά και αισθητικά.

Ποιό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από αυτά που έχεις πει, και ποιό άλλου καλλιτέχνη έχεις «ζηλέψει» και θα ήθελες να το είχες πει εσύ πρώτη;
Τι να απαντήσω αλήθεια; Το «Όνειρο ήτανε» είναι ένα τραγούδι που θα θελα να πω, αλλά αν δεν το έλεγε ο δημιουργός του, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, δεν θα είχα εισπράξει αυτό το συναίσθημα. Από τα τραγούδια μου ξεχωρίζω τα περισσότερα για διαφορετικούς λόγους. Χαίρομαι με το ρεπερτόριο μου ως τώρα, δόξα το Θεό.

Τώρα σε πετυχαίνουμε στο ανοιχτό θέατρο Καμμένης Χώρας Μεθάνων, κάτω από το ηφαίστειο, που είναι ένας από τους σταθμούς της καλοκαιρινής σου περιοδείας. Η συνέχεια ποια μέρη περιλαμβάνει;
Λίγη ξεκούραση τώρα και μετά πάμε στη Νίκαια Λάρισας, Κύπρο, λίμνη Κερκίνη… αυτά θυμάμαι προς το παρόν.

Από χειμώνα θα εμφανίζεσαι κάπου;
Φέτος το χειμώνα θα ζήσω το όνειρο της ζωής μου! Δεν λέω όμως άλλα για να υπάρχει σασπένς.

Αν δε κάνω λάθος, η τελευταία σου δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2008. Αυτή την περίοδο ετοιμάζεις κάτι καινούριο;
Ετοιμάζω κάτι το οποίο ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμο. Το σίγουρο όμως είναι πως το υλικό στο οποίο θα καταλήξω θα είναι επιλογή καρδιάς, όπως ήταν όλα μέχρι τώρα και αυτό το θεωρώ μεγάλη ευλογία.

Mουσικά θα κινείται στους ίδιους ρυθμούς με τα προηγούμενα;
Δεν προδίδω τις διαθέσεις μου για να είναι έκπληξη. Εγώ αυτό που ελπίζω και εύχομαι είναι να αγαπηθούν τα καινούρια τραγούδια από τον κόσμο και να τα σιγοτραγουδά μαζί μου.

Η οικονομική κρίση, που έχει επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο, πόσο έχει αλλάξει την καθημερινότητά σου;
Νομίζω πως υπάρχει μια εθνική αφύπνιση που έχει βάλει σε εγρήγορση όλους τους πολίτες. Στο Σύνταγμα χιλιάδες Έλληνες έδωσαν το παρών τους από όλα τα μέρη για να διεκδικήσουν το μέλλον τους και ένα καλύτερο αύριο. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Σαν Ελληνίδα αγωνίζομαι και εγώ καθημερινά και διεκδικώ τη ζωή μου. Αναμφίβολα η ζωή όλων μας έχει αλλάξει, αλλά εύχομαι προς το καλύτερο. Και με τα λίγα θα ζήσουμε. Εγώ άλλωστε δεν συγκαταλέγομαι στους καλλιτέχνες με τεράστια μεροκάματα οπότε, «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα». Η ζωή είναι αλλού…

Ποιά είναι η γνώμη σου για το κίνημα των “Αγανακτισμένων”, που σιγά – σιγά εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο;
Δεν είναι αγανακτισμένοι αλλά αποφασισμένοι, έχει μεγάλη διαφορά. Χαίρομαι πολύ που ξυπνάμε σιγά – σιγά από το λήθαργο που θέλουν να μας έχουν οι εξουσίες, διεκδικούμε το δίκιο μας και την ανεξαρτησία μας οικονομικά. Άσχετα με το γεγονός ότι είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα, τουλάχιστον δεν καθόμαστε στον καναπέ με σταυρωμένα χέρια και βρίζουμε το ζαβό το ριζικό μας. Υπάρχει ελπίδα…

Έχει υπάρξει περίοδος στη ζωή σου που να πεις «τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, πρέπει να προσέξω λίγο παραπάνω»;
Πάντα το λέω και μου αρέσει επίσης αυτή η έκφραση του Παστερνάκ, αν θυμάμαι καλά, «ξαγρύπνα καλλιτέχνη ξαγρύπνα, όμηρος του χρόνου και δεσμώτης της αιωνιότητας είσαι».

Τι σε αγχώνει περισσότερο στο μέλλον που έρχεται;
Η χωρίς συνείδηση εξουσία που μπορεί να καταστρέψει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, τις τροφές που τρώμε, τον αέρα που αναπνέουμε…

Αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις κάτι πχ. στον κόσμο, το πολιτικό σύστημα, στον εαυτό σου… τι θα ήταν αυτό και γιατί;
Δυνατότητα έχουμε όλοι μας είτε μικρή είτε μεγαλύτερη να αλλάξουμε τα πράγματα στη ζωή μας, και όλα ξεκινούν νομίζω από το πως σκεφτόμαστε. Για να σου απαντήσω όμως στην ερώτηση, θα δανειστώ λόγια από ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα που λέει: «..να φτιάξω φίλο αληθινό το φίλο να πονάει, τα βάσανα και οι καημοί εδώ να μείνουν στη ζωή κι όμορφη να κυλάει…».

Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία την ταβέρνα «Οινοθεραπευτήριο» στην Καμμένη Χώρα Μεθάνων.

Ιούνιος 21, 2011: Πρώτο Θέμα, Η Γεωργία -Sugahspank!- Καλαφάτη στο protothema.gr

Η Sugahspank! aka Γεωργία Καλαφάτη δεν είναι μια συνηθισμένη μουσικός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, σε ένα σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τραγουδάει από τα 14 και περίπου στα τέλη του 2008 ταράζει τα ελληνικά μουσικά δρώμενα με ένα άλμπουμ που μοιάζει να έχει έρθει από το εξωτερικό. Το «The Incredible, The Invisible», κερδίζει διθυραμβικές κριτικές σε Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, ψηφίζεται ως Νο 1 άλμπουμ της χρονιάς από πολλά μουσικά έντυπα και site, ενώ οι soul, swing, funk και gospel ήχοι του μοιάζουν να είναι ό,τι ακριβώς έλειπε από την ελληνική μουσική σκηνή.

Την αποκαλούν «Ελληνίδα με φωνή μαύρης», όλοι αναφέρονται στο όνομα και τη χροιά της και φαίνεται ξεκάθαρα ότι το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Όμως, παρά την τεράστια επιτυχία που σημειώνει, επιλέγει να μη την εκμεταλλευτεί και έτσι κάνει τους φαν της να αδημονούν να την ακούσουν, να περιμένουν εναγωνίως τη νέα της δουλειά, να συγκεντρώνονται στα live της για να την απολαύσουν από κοντά…

Σήμερα, σχεδόν 4 χρόνια μετά, η Sugahspank! ετοιμάζει μια δυναμική επιστροφή. Θα «χτυπήσει» όχι με ένα, ούτε με δυο, αλλά με τρία νέα άλμπουμ, διαφορετικής αισθητικής και όλα δείχνουν πως θα συζητηθεί περισσότερο από ποτέ.

Η Sugahspank! δεν είναι «αγανακτισμένη», ούτε όμως «βολεμένη». Δεν πιστεύει στις ακραίες αντιδράσεις και τις «επαναστάσεις» βασισμένες στο θυμικό. Πιστεύει στις λύσεις που έρχονται από σωστές κινήσεις, σκέψη και υπολογισμό κάθε παραμέτρου. Δεν κατέβηκε στο Σύνταγμα από άποψη και δεν διαδήλωσε στις πλατείες όπως πολλοί συνομήλικοί της. «Η λύση» μας λέει «είναι να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα μπορούμε τη νέα δόση για να μη φτάσουμε στην χρεοκοπία».

Υπέρμετρα συνειδητοποιημένη με άποψη εκτός από τη μουσική και στην πολιτική είναι ευχαριστημένη με τη ζωή της και το επάγγελμα που επέλεξε, την κάνει απόλυτα ευτυχισμένη. Στις 3 Ιουλίου θα την απολαύσουμε στη Γεωπονική, τα υπόλοιπα live της δεν τα θυμάται…

Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου σου προσωπικού άλμπουμ «The Incredible, The Invisible». Πολύς καιρός δεν είναι;
Ναι, είναι πολύς καιρός, απ’ την άλλη όμως δεν έχω μείνει άπραγη. Ετοιμάζω διάφορες δουλειές ταυτόχρονα, όπως κάνω πάντα. Γενικά δεν λειτουργώ βάσει προγράμματος ποτέ, ούτε με ενδιέφερε να κυκλοφορήσω κάτι γρήγορα ώστε να μην χαθεί το λεγόμενο hype.

Όλα αυτό το διάστημα τι κάνεις; Live; Συναυλίες; Συγκεντρώνεις τα νέα σου τραγούδια;
Και πολλά live και studio και συνεργασίες. Τραγούδια έχουν συγκεντρωθεί για 5 άλμπουμ, το θέμα είναι ποια χρειάζονται να μείνουν.

Τι μας ετοιμάζεις; Πόσος καιρός ακόμα θα περάσει μέχρι να έχουμε στα χέρια μας την καινούρια σου δισκογραφική δουλειά;
Το προσωπικό μου άλμπουμ το έφτασα περίπου μέχρι τη μέση και λόγω εξωγενών παραγόντων πάγωσε δημιουργικά, οπότε περιμένω. Έχει ηχογραφηθεί ένα live album με τους κυρίους Swing Shoes και κοιτάμε πού θα το κυκλοφορήσουμε. Επίσης τον τελευταίο καιρό ετοιμάζω κάτι που με έχει απορροφήσει απίστευτα, σχετικά «υπερπαραγωγή», αλλά δεν μπορώ να μιλήσω ακόμη γι’ αυτό…

Αν καταλαβαίνω καλά μιλάς για 3 άλμπουμ! Εντυπωσιακός αριθμός για μια νέα καλλιτέχνιδα και δυναμικό comeback. Θα βγουν όλα μαζί ή καμία σχέση;
Δεν έχω ιδέα, ελπίζω όχι, κάποιος που ασχολείται με το μάρκετινγκ θα έλεγε πως θα ήταν πολύ κακό βήμα! Απ’ την άλλη είναι τόσο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους που και στο ίδιο έτος να βγουν, δε νομίζω να επηρεάσουν το ένα το άλλο.

Πες μας λίγα λόγια για αυτά που έρχονται. Θα κινούνται στους ίδιους ήχους με το προηγούμενο;
Όχι ιδιαίτερα. Το προσωπικό τείνει προς exotica και soul r’n’b με την παλιομοδίτικη έννοια. Το live των Swing Shoes είναι κυρίως blues και gospel με πολύ βρόμικη παραγωγή. Το τρίτο που δεν μπορώ να πω, αν πάνε όλα καλά, είναι άντε γεια!

Με το «The Incredible, The Invisible» έγινες πολύ γνωστή και σε μικρό χρονικό διάστημα. Το περίμενες κάτι τέτοιο;
Με τίποτα, γιατί ήταν και αγγλόφωνο και ανεξάρτητη παραγωγή και είδος που δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση μέχρι τότε στην ελληνική σκηνή. Φαντάζομαι ότι έλλειπε κάτι τέτοιο από την εγχώρια δημιουργία, εξ ου και η ανταπόκριση. Επίσης πραγματικά το πιστεύω ότι με τα ελάχιστα μέσα που είχαμε με τον Blend, κάναμε πολύ καλή δουλειά.

Σε παλαιότερη συνέντευξή σου, σε είχαν χαρακτηρίσει ως «η Ελληνίδα που τραγουδάει σαν μαύρη». Εσύ αισθάνεσαι έτσι;
Ποτέ δεν αισθανόμουν έτσι, αλλά κοντεύω κι εγώ να το πιστέψω! Το παίρνω σαν κομπλιμάν, χωρίς να με επηρεάζει στο πως θέλω να κινηθώ μουσικά. Δηλαδή άμα μου ‘ρθει να πω την Καραγκούνα, θα την πω!

Ποιο θεωρείς ότι είναι αυτό το ένα χαρακτηριστικό-προσόν σου που σε ξεχωρίζει από άλλες τραγουδίστριες της ηλικίας σου;
Νομίζω ότι δεν τραγουδάω ιδιαίτερα γυναικεία. Οι πιο πολλές γυναίκες βγάζουν αυτό το ευαίσθητο, αιθέριο, που είναι πολύ ωραίο. Αλλά εμένα μου βγαίνει που και που κι ένας έντονος τσαμπουκάς, ένα «θα σας φάω όλους». Επίσης έχω εκπαιδεύσει τη φωνή μου αρκετά ώστε να τραγουδάω ετερόκλητα είδη μουσικής και να αλλάζω τη χροιά μου. Κι έχω καλή αγγλική προφορά, στα ελληνικά όμως φαντάζομαι με τρώνε διάφορες…

Αν δε κάνω λάθος, έχεις γεννηθεί στον Πειραιά. Μένεις ακόμα εκεί ή μπήκες στο «τρυπάκι» να μετακομίσεις και εσύ πιο κοντά στο κέντρο;
Όχι, μένω ακόμη Πειραιά. Αν μετακομίσω ποτέ, μάλλον θα πάω κατευθείαν σε κάνα βουνό ή νησί. Η Αθήνα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, οι κολλητές μου μένουν Πειραιά, η οικογένειά μου επίσης και ο Πειραιάς βολεύει. Σε 15 λεπτά είσαι κέντρο και σε άλλο τόσο παραλιακή. Άσε που ανοίγω το παράθυρο και βλέπω θάλασσα, ποιος χαζός θα το άλλαζε αυτό όταν έχει μεγαλώσει έτσι;

Ως νέος άνθρωπος, ποια είναι η γνώμη σου για τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα; Τα παρακολουθείς;
Τα παρακολουθώ συνεχώς. Δεν ανήκω σε καμία παράταξη, πάντα πίστευα πως ο «καλός πολίτης» οφείλει να κρίνει τις καταστάσεις που απασχολούν τη χώρα του ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε στιγμής κι έχοντας ενημερωθεί από όλες τις πλευρές. Οπότε, ενώ είμαι ενάντια στη δύναμη που έχει αποκτήσει λόγω καπιταλισμού το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και σαφώς δεν μου αρέσει καθόλου που η χώρα μου είναι υποδουλωμένη στο ΔΝΤ, παράλληλα δεν συμφωνώ καθόλου με τον τρόπο που ο κόσμος, ξαφνικά «ξύπνησε», και χειρίζεται την κατάσταση. Πιστεύω ότι έπρεπε να ελέγχουμε τις κυβερνήσεις μας πολύ καιρό πριν. Τώρα που η χώρα μας είναι στο χείλος της χρεοκοπίας, είναι ό,τι χειρότερο να τα κάνουμε όλα μπάχαλο. Γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν βλέπω καμία σοβαρή άποψη, πέραν από μια μάζα που, ενώ πέρυσι ήταν στην κοσμάρα της, τώρα «επαναστατεί», χωρίς προτάσεις, με μότο «ας τους διώξουμε τώρα και βλέπουμε μετά». Δηλαδή όταν βαρέσουμε χρεοκοπία και μας πάρουν ότι λεφτά μας έχουν μείνει στις τράπεζες, όταν γίνει στάση πληρωμών, ακυρωθούν οι συντάξεις και καταρρεύσει όλο το ελληνικό σύστημα, ποιους θα κατηγορούμε μετά;

Στο Σύνταγμα κατέβηκες;
Σαφώς και όχι. Δεν είμαι «αγανακτισμένη». Ξέρω σε ποια σημεία όταν μου δόθηκε η ευκαιρία έκλεψα το κράτος μου. Ξέρω σε ποια σημεία έκαναν το ίδιο οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου. Όλοι λίγο πολύ έχουμε κάνει τις λαδιές μας, γιατί έχουμε μεγαλώσει σε ένα σύστημα που μας έμαθε πως δεν επιβιώνεις αλλιώς. Και δεν είμαι ενάντια στο να διεκδικεί ο κόσμος τα δικαιώματά του, να φωνάζει, ίσα- ίσα. Μέχρι πέρυσι, ότι πορεία γινόταν, είχε ταμπέλα από τους μεγαλύτερους ως «άντε πάλι τα κωλόπαιδα», και στα κανάλια έδειχναν μόνο τα στημένα μπάχαλα. Τώρα ξαφνικά τι έγινε και στηρίζουν τις πορείες, λίγο ύποπτο δεν είναι; Απλώς πιστεύω ότι είναι μέγα λάθος να συμβαίνει ό,τι συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή. Πραγματικά δεν ξέρω, οι αγανακτισμένοι έχουν σκεφτεί τις επιπτώσεις μίας πιθανής χρεοκοπίας; Ο θείος της κολλητής μου της έλεγε «…..και πήγα, σήκωσα το χέρι και τους μούντζωσα!», «ποιο χέρι ρε θείε, αυτό με το Rolex;»! Ας επικεντρώσουμε αυτή την ενέργεια που σπαταλάμε από εδώ και πέρα σε ουσιώδη ενημέρωση, κριτική και αυτοκριτική. Ας τους έχουμε από κοντά, ας απαιτούμε συνεχώς διαφάνεια και αποτελεσματικότητα. Ας ρίχνουμε την ψήφο μας μετά από ώριμη σκέψη, όχι από συμφέρον ούτε από γηπεδική ταύτιση. Ξέρω ότι πολλοί συνομήλικοι μου θα διαφωνήσουν, αλλά όπως δεν μου άρεσε να βλέπω στο δρόμο Hummer και ψωνισμένους νεοέλληνες με πούρα, αντίστοιχα μου φαίνεται ηλίθιο να ελπίζω ότι η χώρα μου θέλω να γίνει Λατινική Αμερική. Ελπίζω σε μία φυσιολογική εξέλιξη, χωρίς φανφάρες. Να έχουμε πατάξει τα ανατολίτικά μας κατάλοιπα, το «ωχ βρε αδερφέ», τα ρουσφέτια και τα κατοχικά σύνδρομα. Να καταλάβουμε ότι έχουμε σαν χώρα και σαν λαός πολλά θετικά και ιδιαίτερα στοιχεία και να τα αξιοποιήσουμε και πάλι. Αλλά κυρίως να δώσουμε στις νέες γενιές Ελλήνων μία υγιή πραγματικότητα. Το γεγονός ότι είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεν, αλλά μικρή χώρα και «στην άκρη» δε, είναι πολύ ωραίος συνδυασμός, εάν καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε γενικά. Και το θέμα είναι ότι η Ελλάδα έχει δυνατότητες γεωγραφικά, γεωλογικά, γαστρονομικά, από άποψη τέχνης και κουλτούρας κλπ. και απλώς ζώντας με πλάγιο τρόπο τόσα χρόνια, τίποτε από αυτά δεν αναδεικνύεται, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πάντα αδικημένοι. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες. Βεβαίως να απαιτήσουμε μείωση μισθών στους βουλευτές, μεγαλύτερη φορολογία στους έχοντες και μικρότερη στους μη έχοντες. Αλλά να υπάρχει και μεγαλύτερος έλεγχος στο ποιος παίρνει επίδομα ανεργίας, στο πως εκμεταλλεύθηκε ο καθένας την επιχορήγηση που πήρε απ’ το κράτος, στο ποιος έβγαλε βρόμικα λεφτά στο εξωτερικό. Να πάνε και καμιά εκατοσταριά καρχαρίες φυλακή. Και να σαπίσουν μέσα. Ο επόμενος γιατρός που θα ζητήσει φακελάκι, να το ανοίξει και να ‘χει μέσα καταγγελία.

Ποια πιστεύεις ότι θα μπορούσε να είναι μια πιθανή λύση;
Αφού δυστυχώς έχουμε φτάσει ως εδώ και δεν αντιδράσαμε επαρκώς όταν θα έπρεπε, να δείξουμε μία συσπείρωση ώστε να πάρουμε τις γαμοδόσεις. Δεν έχω πεισθεί ότι είναι εφικτό να κηρύξουμε το χρέος παράνομο και να το πετάξουμε από επάνω μας χωρίς σοβαρότατες συνέπειες. Εάν υπήρχε όντως ένα οργανωμένο και εφικτό πλάνο τέτοιου είδους, θα ήθελα να το δω, αλλά δεν το έχω δει μέχρι τώρα. Κι επειδή η χρεοκοπία είναι η χείριστη λύση, το μόνο που μας μένει είναι να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γίνεται τη νέα δόση. Αλλά από εκεί και πέρα, να μην γυρίσουμε στην παλιά καλή μας μανιέρα. Να ζοριστούμε λίγα χρόνια ώστε να εξαλειφθεί το έλλειμμα και να μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη. Κι εκεί είναι το θέμα, στο να τονώσουμε την Ελληνική παραγωγικότητα. Εάν υπήρχε τόσα χρόνια σωστός έλεγχος από τις κυβερνήσεις και τα λεφτά που μας δίνονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση πήγαιναν σε ανθρώπους που πραγματικά είχαν μεράκι να δημιουργήσουν κάτι, και όχι σε πελάτες που έστηναν εταιρίες για να τις χρεοκοπήσουν ένα χρόνο μετά, θα είχαμε δει ήδη τις δυνατότητες της Ελλάδας. Το ελληνικό στοιχείο είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, δύσκολα μιμείται. Κι αν δεν θέλουμε τραπεζίτες πάνω από τα κεφάλια μας, ας αρχίσουμε από τις οικογένειες μας. Αρκετά δάνεια πήραμε, αρκετά ψώνια κάναμε με φουσκωμένες πιστωτικές. Να βρούμε ένα μέτρο σιγά σιγά και σαν λαός και σαν χώρα.

Αλήθεια, το «Sugahspank!» από που βγαίνει; Πως το εμπνεύστηκες;
Είναι αναφορά στους Sugah Galore, τη μπάντα μου, και μου αρέσει επειδή έχει ήχο, sssspaaaank!

Εκτός από τα άλμπουμ που ετοιμάζεις, που μπορούμε να σε δούμε από κοντά; Κάποια συναυλία, κάποιο επερχόμενο live;
3 Ιουλίου στη Γεωπονική, τα άλλα δεν τα θυμάμαι!

Τελευταία ερώτηση…
α. Όταν ήσουν μικρή, τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ζωγράφος, τραγουδίστρια, σχεδιάστρια μόδας, αρχιτέκτων!

β. Τώρα που μεγάλωσες, είσαι ευτυχισμένη με αυτό που έγινες;
Ναι, είναι ο τομέας στη ζωή μου που δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο!

Ιούνιος 16, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα γίνονται για μια ακόμη φορά πρώτο θέμα στα μεγαλύτερα διεθνή πρακτορεία και μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία αφιερώνουν εκτενή ρεπορτάζ στο χθεσινοβραδινό διάγγελμα του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου και την απόφασή του για ανασχηματισμό.

O τωρινός «τσάρος» της οικονομίας κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι από τους πρώτους που θα τεθεί εκτός υπουργείου, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, το οποίο βλέπει ως πιο πιθανό διάδοχό του τον κ. Λουκά Παπαδήμο, πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τωρινό σύμβουλο του πρωθυπουργού.

Άλλα πιθανά ονόματα, σύμφωνα πάντα με το Reuters, το οποίο επικαλείται τα ελληνικά ΜΜΕ, είναι εκείνο του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά και του υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Η Wall Street Journal προτάσσει ακόμα και στον τίτλο την απομάκρυνση του Γ. Παπακωνσταντίνου από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, ενώ οι Financial Times κάνουν λόγο για «πολιτικό χάος».

Η ελληνική πολιτική κρίση έφτασε μέχρι τη μακρινή Κίνα, καθώς η διαδικτυακή εφημερίδα Xinhua, παίζει δεύτερο θέμα το διάγγελμα Παπανδρέου (μεταγλωττισμένο) και το μεταδίδει μάλιστα και σε βίντεο! Το Αλ Τζαζίρα από την πλευρά του επικεντρώνεται στις επιπτώσεις που έχει το ελληνικό πρόβλημα στις παγκόσμιες αγορές.

Σε παρόμοιο κλίμα κινείται και η βρετανική εφημερίδα Guardian η οποία κάνει λόγο για παραδοχή της αποτυχίας από μέρους του πρωθυπουργού να συμφωνήσει και τελικά να συνεργαστεί με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ενώ το CNN μιλάει για προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, χωρίς όμως να παραιτείται από τη θέση του.

Για «πολιτικό χάος στην Ελλάδα» γράφει η γερμανική εφημερίδα Bild, αναφερόμενη σε σχόλια Γερμανών πολιτικών. Από την άλλη πλευρά η ισπανική El Mundo επικεντρώνεται στο διχασμένο πολιτικό σκηνικό και στην άρνηση του πρωθυπουργού να δεχτεί την πρόταση του κ. Σαμαρά για Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.

Τέλος, το BBC υποστηρίζει ότι ο κ. Παπανδρέου εκτός από τους διαδηλωτές που κατακλύζουν καθημερινά το τελευταίο διάστημα τις μεγαλύτερες πλατείες της χώρας, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος και με εσωκομματικές αντιδράσεις, καθώς αρκετοί είναι οι πολιτικοί του κόμματός του που αντιτίθεται στα νέα οικονομικά μέτρα.

Ιούνιος 6, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Μπορεί να πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια, όμως τις τελευταίες ημέρες μερικά από τα μεγαλύτερα ξένα fashion blogs αναδημοσιεύουν σε εξωφρενικό βαθμό μια από τις πρώτες φωτογραφήσεις που έκανε ως fashion model η σαγηνευτική Alessandra Ambrosio για λογαριασμό του περιοδικού NUMERO TOKYO, και δια χειρός του δικού μας Έλληνα φωτογράφου Jannis Tsipoulanis.

Η Alessandra σήμερα είναι ένα από τα διασημότερα και πιο καλοπληρωμένα μοντέλα του κόσμου, τότε ήταν ένας ακόμη άγγελος, από τους πρώτους στην ιεραρχία φυσικά, της Victoria’s Secret. Η φωτογράφηση έγινε στο εξωτικό Rio de Janeiro στην παραλία της Ipanema, απ’ όπου πήρε και το όνομά του το όλο concept: «The Girl From Ipanema».

«Ψηλή και μαυρισμένη και νέα και αξιαγάπητη…» έγραψε για πρώτη φορά το 1962 ο Antonio Carlos Jobim, στο ομότιλτο τραγούδι που μετέπειτα ερμήνευσαν με τεράστια επιτυχία πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Frank Sinatra και η Astrud Gilberto. Τα λόγια μοιάζουν να περιγράφουν τέλεια την εντυπωσιακή Alessandra.

Όπως εξηγεί στο protothema.gr ο φωτογράφος Jannis Tsipoulanis, η βασική ιδέα ήταν το «girl from Ipanema» να μην είναι κάποιο έξαλο fashion icon, αλλά περισσότερο το κορίτσι της διπλανής πόρτας, κάτι που ταίριαζε απόλυτα στην πανέμορφη αλλά όχι υπερπροβλημένη Alessandra Ambrosio.  «Ήθελα να φωτογραφήσω κάτι κλασσικό που θα γίνει το σύμβολο για μια τόσο γνωστή ιστορία όπως το Girl From Ipanema».

«Η Alessandra είναι πολύ σεμνή και χαμηλών τόνων κορίτσι. Η συνεργασία μας ήταν πολύ εύκολη» μας λέει ο Jannis. Η φωτογράφηση, που έγινε το 2009, μπορεί να ήταν μόλις τρεις μήνες μετά τη γέννηση της πρώτης της κόρης Anja Louise, το σώμα της όμως φαίνεται να είναι εξίσου αδύνατο και αψεγάδιαστο όπως πριν μείνει έγκυος. Άλλωστε, η Tyra Banks δεν τη χαρακτήρισε τυχαία ως «το μέλλον στον κόσμο του μόντελινγκ».

Σε συνεργασία με τον στυλίστα Matheus Mazzafera, o Jannis κατάφερε να βγάλει από την Alessandra κάτι διαφορετικό, κάτι μοντέρνο, κάτι που σήμερα φαντάζει πιο φρέσκο από ποτέ, γι’ αυτό φυσικά και τώρα βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο. «Μέχρι τότε δεν δουλεύανε μοντέλα της Victoria’s Secret για fashion περιοδικά, όμως είχα συνειδητοποιήσει ότι ο χώρος της μόδας άλλαξε και μου άρεσε η ιδέα να κάνω κάτι διαφορετικό» τονίζει.

Ο Jannis, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμβούργο της Γερμανίας, όμως  τα τελευταία πέντα χρόνια ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Αγαπημένος του ταξιδιωτικός προορισμός είναι η Βραζιλία, γι’ αυτό και επέλεξε τη συγκεκριμένη παραλία για τη φωτογράφηση. «Πηγαίνω πολύ συχνά εκεί και για μένα ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα ποτέ. Ήταν ένα όνειρο που πάντα ήθελα να πραγματοποιήσω».

Εκτός από τα πάρτυ, τα δείπνα και τους παπαράτσι που τους ακολουθούσαν σε κάθε βήμα, ο Jannis έχει κάτι ακόμα να θυμάται: «Η ημέρα του shooting ήταν από τις πιο καυτές» μας λέει. H Ambrosio δεν είναι το μοναδικό παγκοσμίου φήμης μοντέλο που έχει περάσει από τα χέρια του, ενώ πρόσφατα είχε τη χαρά να «αποπλανήσει» με το φακό του και την Eva Herzigova.

Η συνεργασία με το περιοδικό NUMERO TOKYO κρατάει από την αρχή κιόλας της κυκλοφορίας του, όταν γνωρίστηκε με την αρχισυντάκτρια στη Νέα Υόρκη και έκανε μια φωτογράφηση για το πρώτο τεύχος. Έκτοτε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και η συνεργασία τους παραμένει κάτι παραπάνω από άψογη.

Μάιος 20, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Μπορεί τα βλέμματα όλων αυτό τον καιρό να είναι στραμμένα στη μικρή παραθαλάσσια πόλη των Καννών, ήδη όμως το επερχόμενο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που θα ξεκινήσει σε κάτι παραπάνω από τρεις μήνες, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ισχυρό, σε ό,τι έχει να κάνει τουλάχιστον με τις ταινίες.

Ταινίες όπως του Roman Polanski το «Carnage» με τις Kate Winslet και Jodie Foster, του David Cronenberg το «A Dangerous Method» με Keira Knightley και Viggo Mortensen, και το πολυαναμενόμενο φιλμ του Ρώσου κινηματογραφιστή Aleksandr Sokurov «Faust», που πρόκειται για την τέταρτη και τελευταία ταινία της τετραλογίας του με τίτλο «Men of Power», είναι μερικές από τις ταινίες που θα διαγωνιστούν για τον Χρυσό Λέοντα.

Στο Φεστιβάλ θα επιστρέψει και ο Philippe Garrel με τη νέα του ταινία «Un ete brulant» (A Burning Hot Summer) που θα είναι κάτι σαν remake της ταινίας του Jean-Luc Godard «Contempt», με πρωταγωνίστρια την Monica Bellucci. Ακόμα, μια ταινία που θα βρεθεί στη Βενετία είναι το «Dark Horse» του Todd Solondz, με τους Mia Farrow, Christopher Walken και Selma Blair.

Το Hollywood δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει από μια τέτοια εκδήλωση, και έτσι ετοιμάζει την απόβασή του στη Βενετία με κάποια από τα μεγαλύτερα χαρτιά του. Ο Steven Soderbergh πιθανότατα να κατέβει με μια από τις δυο νέες ταινίες του στο Φεστιβάλ, το «Contagion», παραγωγής Warner Bros., ή το θρίλερ δράσης «Haywire», που βγαίνει με την υποστήριξη της Lionsgate pic.

Και ο Steven Spielberg όμως έχει δυο νέες ταινίες στα σκαριά, το «War Horse» από  Disney και DreamWorks, και την animated ταινία «The Adventures of Tin-Tin: The Secret of the Unicorn» από την Paramount και τη Sony. Βέβαια, όπως είναι προφανές, μόνο μια από τις δυο θα βρεθεί στην Ιταλική πόλη.

Ο George Clooney μάλλον θα αναγκαστεί να έρθει μέχρι την Βενετία, καθώς δυο νέες ταινίες του αναμένεται να κάνουν πρεμιέρα εκεί. Η πρώτη είναι το «The Descendants» σε σκηνοθεσία Alexander Payne, και η δεύτερη το πολιτικό θρίλερ «Ides of March» που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Clooney με πρωταγωνιστή τον Ryan Gosling. Όμως, και το «The Moth Diaries» της Mary Harron και της Madonna το «W.E.» έχουν ζητήσει να κάνουν πρεμιέρα εκεί.

Από ένα τέτοιο μεγάλο φεστιβάλ δε θα μπορούσε να λείπει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, με πρώτον και καλύτερο τον δικό μας Γιώργο Λάνθιμο, ο οποίος νωρίτερα τη χρονιά, με την ταινία του «Κυνόδοντας» έφτασε μέχρι και τα Oscar. Η νέα ταινία «Άλπεις» με πρωταγωνίστρια την Ariane Labed, που αναφέρεται σε μια νοσοκόμα η οποία προσφέρει ιδιαίτερες υπηρεσίες σε οικογένειες, θα είναι μια από τις πιο αναμενόμενες στο φετινό Φεστιβάλ.

Ο Αυστριακός Ulrich Seidl με το φιλμ «Paradise», ο Σουηδός Tomas Alfredson με το «Tinker, Tailor, Soldier, Spy» βασισμένο στο βιβλίο του John Le Carre και πρωταγωνιστές τους Gary Oldman και Colin Firth, αλλά και το «The Lady» του Luc Besson με την Michelle Yeoh θα βρεθούν στη Βενετία.

Μια πλειάδα Βρετανών κινηματογραφιστών ετοιμάζονται να κατακτήσουν την Ιταλία. Ο Andrea Arnold με το «Wuthering Heights», ο Steve McQueen με το  «Shame», η Terence Davies με το «The Deep Blue Sea» και ο Michael Winterbottom με το «Trishna», είναι μερικοί από τους σκηνοθέτες που έχουν βλέψεις για κάποιο βραβείο. Από την Ισπανία έρχεται ο Alex de la Iglesia με το «La chispa de la vida» και από την Ιταλία η Cristina Comencini με το «Quando la notte».

Τέλος, από την Ασία θα διαγωνιστεί ο Brillante Mendoza από τις Φιλιππίνες με την ταινία «Prey» και πρωταγωνίστρια την Isabelle Huppert, η οποία θεωρείται μια από τα μεγάλα φαβορί για το βασικό βραβείο. Το 68ο Φεστιβάλ της Βενετίας θα ξεκινήσει στις 31 Αυγούστου και θα διαρκέσει μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου.

Μάιος 3, 2011: Πρώτο Θέμα, Ο Γιώργης Χριστοδούλου στο protothema.gr

Κοσμοπολίτης, πολυταξιδεμένος… καλλιτέχνης. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν απόλυτα τον Γιώργη Χριστοδούλου, τον τραγουδιστή και τραγουδοποιό που γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια μέσα από τις υπέροχες και πρωτότυπες διασκευές του σε τραγούδια όπως το «Ολα τα λεφτά» της Άννας Βίσση, το «Die For You» των Antique, αλλά και το εκπληκτικό «Κίτρινο Πουκάμισο» (Lemon Tree) σε στίχους δικούς του και μουσική των Fool’s Garden.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μεγαλωμένος στο κέντρο της Αθήνας και έχοντας κάνει πολλά ταξίδια σε ολόκληρη την Ευρώπη με επίκεντρο την Ισπανία και πιο συγκεκριμένα τη Βαρκελώνη, ο Γιώργης είναι ένας πραγματικός… «flaneur» της μουσικής. Και με αυτή τη συγκεκριμένη γαλλική λέξη ως τίτλο, επιστρέφει με νέο άλμπουμ, το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια αποκλειστικά σε ισπανόφωνο και γαλλόφωνο στίχο, με εξαίρεση ένα ορχηστρικό.

Ο Γιώργης Χριστοδούλου θυμίζει καλλιτέχνες άλλων δεκαετιών. Στα βήματα σπουδαίων τραγουδιστών που έκαναν καριέρα σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, όπως η Νάνα Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσσος και η Γιοβάννα, ο Γιώργης διαθέτει όλα όσα χρειάζονται για να πετύχει και στο εξωτερικό. Με το νέο του άλμπουμ “Flaneur”, ετοιμάζεται να κατακτήσει πέρα από το ελληνικό κοινό, τις αγορές της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής.

Κατ’ αρχάς, εξήγησέ μας τι είναι ένας «flaneur», που είναι και ο τίτλος του νέου σου άλμπουμ.
«Flaneur» είναι μια λέξη που δε μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα, είναι μόνο στα γαλλικά. Λένε ότι τη χρησιμοποίησε πρώτος ο Μποντλέρ στο δοκίμιό του «Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής» και έχει να κάνει με τον άνθρωπο που περιπλανιέται μέσα στη πόλη γεμίζοντας τα μάτια του και την ψυχή του και το χρόνο του με διάφορα στιγμιότυπα και εικόνες από το πλήθος, τα κτίρια, τις γωνίες, από ό,τι απρόβλεπτο μπορεί να τύχει στο δρόμο του, γιατί υποτίθεται ότι ένας «flaneur», έχει άπλετο χρόνο να ξοδέψει και να περιπλανηθεί.

Πως διάλεξες αυτόν τον τίτλο; Θα έλεγες ότι είναι μια λέξη που σε χαρακτηρίζει;
Η δουλειά ολόκληρη βασίζεται σε αυτή την ιδέα. Και η ζωή μου ολόκληρη μπορώ να πω ότι βασίζεται σε αυτή την ιδέα, με την έννοια ότι κατάγομαι από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, βρέθηκα στη Βαρκελώνη, έχω πάει πολλά ταξίδια, κυρίως στην Ευρώπη. Ο δίσκος αυτός έχει γραφτεί κυριολεκτικά στο δρόμο. Έχει συνεργασίες με ανθρώπους που βρίσκονταν στη Μαγιόρκα, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, σε ένα μέρος κοντά στη Μασσαλία, στην Αγγλία, στο Μπρίστολ, κάποιες ηχογραφήσεις έγιναν στο Λονδίνο, κάποιες εδώ, ο δίσκος όλος έχει φτιαχτεί στο δρόμο, οπότε ταιριάζει. Επίσης και πολλά τραγούδια μιλάνε γι’ αυτό το πράγμα. Για έναν άνθρωπο ο οποίος περιπλανιέται μέσα στην πόλη και μέσα στο χάος που ζούμε.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει 10 τραγούδια σε ισπανόφωνο και γαλλόφωνο στίχο. Πως κατέληξες σε αυτή την επιλογή;
Για την ακρίβεια είναι 7 ισπανικά, 3 γαλλικά και ένα ορχηστρικό. Όλη η ιδέα ήταν να γίνει ένας ισπανόφωνος δίσκος, που θα απευθύνεται στην αγορά της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής. Αυτό προέκυψε σιγά σιγά μέσα από τα ταξίδια μου και παράλληλα με την πολύ καλή εκμάθηση της γλώσσας. Όσον αφορά τα γαλλικά τραγούδια, είχα τις μουσικές και ζήτησα πολύ συγκεκριμένους στίχους, με συγκεκριμένη θεματική από την κοπέλα που έγραψε τα λόγια. Το ορχηστρικό προέκυψε μια μέρα που κατέβηκα από το σπίτι που μένω στη Βαρκελώνη, που είναι σε έναν πολύ ιστορικό δρόμο, στη πιο κακόφημη γειτονιά, είχα μαζί μου το mini disc με το μικρόφωνο και ηχογράφησα τη βόλτα από την αρχή του δρόμου, μέχρι το τέλος. Έτσι, με μόνο ένα πιάνο, ένα κοντραμπάσο και ένα ακορντεόν, έγραψα ένα ορχηστρικό για την ώρα εκείνη, το σούρουπο, σ’ αυτόν το συγκεκριμένο δρόμο.

Πιστεύεις ότι αυτού του είδους η μουσική, μπορεί να έχει απήχηση στο ελληνικό κοινό;
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ενώ στην αρχή πίστευα ότι δεν μπορεί να έχει, λόγω της άνθισης της world μουσικής, των ονομάτων που έρχονται κάθε χρόνο, των ραδιοφώνων που παίζουν αυτό το είδος μουσικής, υπάρχει αρκετός κόσμος που είναι έτοιμος να δεχτεί κάτι τέτοιο, και ειδικά από έναν Έλληνα. Μη ξεχνάμε, ότι οι Έλληνες μουσικοί έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από το ιταλικό, γαλλικό, ισπανικό τραγούδι. Είναι μουσικές πολύ κοντά στην ελληνική νοοτροπία και τραγουδοποιία. Υπάρχει μια «δικτατορία» της αγγλοσαξονικής κουλτούρας, και αυτές οι μουσικές έχουν παραμεληθεί κάπως. Κατά το παρελθόν, πολλοί Έλληνες τραγουδιστές, έχουν διαπρέψει σ’ αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες. Η Νάνα Μούσχουρη έχει πάρει το πρώτο βραβείο στη Βαρκελώνη, ο Ντέμης Ρούσσος και η Γιοβάννα έχουν κάνει καριέρα στη Γαλλία. Είναι κρίμα που η νεότερη γενιά, η δικής μας γενιά, έμαθε διαφορετικά.

Στην ουσία μοιράζεις τη ζωή σου μεταξύ Ελλάδας και Ισπανίας. Πως προέκυψε αυτή η αγάπη σου για την Ισπανία;
Εντελώς τυχαία. Έγραφα μουσική για την Ορέστεια, για το Εθνικό Θέατρο, είχαμε διάλειμμα και ήμασταν στο πεζοδρόμιο έξω από το Εθνικό. Τότε πέρασε μια κοπέλα που ήξερα από τα live και με χαιρέτησε. Πιάσαμε λίγο τη κουβέντα, τη ρώτησα που πήγαινε και μου είπε στο μάθημα των ισπανικών. Και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή στη ζωή μου, που ήθελα κάτι διαφορετικό να συμβεί, κάτι να ξεκινήσω από την αρχή. Αν δε γινόταν αυτό ίσως πήγαινα να μάθω φωτογραφία, κάποια μουσικό όργανο, κάτι. Έτσι, εγκατέλειψα την πρόβα, πήγα μαζί της, γράφτηκα την ίδια στιγμή, ξεκίνησα και πωρώθηκα. Μέσα σε δυο χρόνια μπορούσα να μιλάω και σε τέσσερα τα τελειοποίησα. Η πρώτη φορά που πήγα στη Βαρκελώνη ήταν το 2007.

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία και ποιες οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών;
Κοίτα να δεις, η Βαρκελώνη έχει μια πολύ βασική διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Είναι η περισσότερο γαλλική πόλη της Ισπανίας. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, οι Ισπανοί είναι πολύ κοντά με τους Έλληνες. Ακόμα και όταν δε ξέρεις τη γλώσσα, ο τρόπος που μιλάνε, που κινούνται, που συμπεριφέρονται… βέβαια, τουλάχιστον στη Βαρκελώνη, είναι πιο ευγενικοί, πιο υπομονετικοί, πιο ανοιχτοί και λιγότερο καχύποπτοι. Ακόμα και σε μια δύσκολη στιγμή, ο Ισπανός θα βρει κάτι αστείο να πει, κάτι χαριτωμένο, θα είναι χαμογελαστός, δε θα βαρυγκωμήσει, δε θα στραβομουτσουνιάσει. Τη παρεξήγηση θα τη λύσουν με χιούμορ, σε αντίθεση με τον Έλληνα που έχει πάντα λυμένο το ζωνάρι του για καυγά.

Θα μπορούσες να μείνεις μόνιμα στη Βαρκελώνη;
Ναι, θα μπορούσα. Προς το παρόν πηγαινοέρχομαι.

Πόσο εύκολο είναι για έναν Έλληνα καλλιτέχνη να κάνει καριέρα σε κάποια χώρα του εξωτερικού;
Δε το ξέρω ακόμα αυτό, γιατί τώρα ξεκινάω εκεί. Νομίζω όμως ότι είναι το ίδιο δύσκολο όσο και για τους εκεί. Είναι και μια εποχή που όλη η Ευρώπη περνάει κρίση, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Στην Ισπανία, η πειρατεία είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι την Ελλάδα.

Όπως είπαμε, είσαι γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μεγάλωσες στο κέντρο της Αθήνας και ζεις για μεγάλα διαστήματα στη Βαρκελώνη. Τι είναι αυτό που σου έχει δώσει η κάθε μια από αυτές τις πόλεις; Πόσο έχουν επηρεάσει τη μουσική σου;
Την Αλεξάνδρεια δε μπορώ να πω ότι τη ξέρω καλά. Την έμαθα περισσότερο από τους γονείς μου και τους παππούδες μου και από τις αφηγήσεις τους. Πήγαινα εκεί με τον παππού μου όταν ήμουν μικρός. Έχω όλη αυτή η αίσθηση και τον τρόπο ζωής που αποκτά ένας Αιγυπτιώτης, γιατί αυτό είναι η αγωγή μας από το σπίτι, οπότε είναι αναπόφευκτο. Από ‘κει και πέρα, την Αθήνα την αγαπώ πολύ. Δε θέλω να πω ότι είναι μια όμορφη πόλη, γιατί θα έλεγα ψέματα. Είναι μια άσχημη πόλη και την έχουμε ασχημύνει ακόμη περισσότερο. Πάντα όμως υπάρχουν γωνιές που μπορείς να καταφύγεις και να εμπνευστείς, και αυτό είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο στην Αθήνα. Όλοι ψάχνουν με το κερί να βρουν γωνιές για να χτίσουν την προσωπική τους μυθολογία. Τη δε Βαρκελώνη, την έχω περπατήσει πολύ και την έχω αγαπήσει. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη, πολύ πιο ανθρώπινη από την Αθήνα, με μεγάλους δρόμους για περπάτημα, πράσινο στα σωστά σημεία. Είναι μια πόλη για πεζούς. Είναι μαγευτική!

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο τα παρακολούθησες; Ποια είναι η γνώμη σου;
Τα παρακολούθησα. Νομίζω ότι αργά η γρήγορα θα συνέβαινε. Η γνώμη μου είναι ότι άργησε πολύ, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Ελπίζω να βγάλει σε κάτι καλό.

Συμφωνείς με όσους υποστηρίζουν ότι κάτι παρόμοιο, σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα βέβαια, θα μπορούσε να μας βγάλει από τη κρίση;
Όχι, δε το βλέπω έτσι, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η κρίση εδώ, για μένα, είναι πρώτα ηθική και μετά οικονομική. Κατ’ αρχάς το πρόβλημά μας είναι αν θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί και να ενεργούμε με γνώμονα το κοινό καλό. Νομίζω ότι είναι μια ευκαιρία να ταρακουνηθεί η συνείδησή μας λίγο και να ξυπνήσουμε και να δούμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να κάτσουμε να συζητήσουμε. Γενικά, δε μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτό, γιατί αισθάνομαι ότι όσο πιο πολύ μιλάμε για ένα πράγμα, τόσο πιο πολύ διογκώνεται.

Πιο παλιά είχες διασκευάσει το τραγούδι των Antique για τη Eurovision, το «Die For You». Θα σε ενδιέφερε να πας στο διαγωνισμό με ένα δικό σου τραγούδι;
Όχι, τώρα πια δε νομίζω ότι με αφορά. Από τότε που μπήκε το εμπορικό στοιχείο, εγώ άρχισα να αποτραβιέμαι λίγο και να μην παρακολουθώ τόσο πολύ. Θα προτιμούσα να είναι όπως παλιά, στα ’60s και στα ’70s που υπήρχαν επιτροπές.

Οι εμφανίσεις σου στο «Γιασεμί» στην Πλάκα συνεχίζονται. Πες μας μέχρι πότε σε βρίσκουμε εκεί και τι άλλο ετοιμάζεις;
Θα είμαι εκεί μέχρι και τις πρώτες δυο Πέμπτες του Μαΐου. Θα κάνω ένα ακόμα μικρό unplugged στο Chandelier πίσω από τη Μητρόπολη, που θα είναι σχεδόν στο δρόμο. Στις 3 Μαϊου θα συμμετέχω στην εκδήλωση Retropolis που θα παρουσιαστεί στο θέατρο του ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», όπου 20 καλλιτέχνες θα διασκευάσουν από ένα αστικό τραγούδι του μεσοπολέμου. Εγώ θα πω το “Ζητάτε να σας πω” του Αττίκ, το οποίο μάλιστα έχει ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει και σε CD. Τέλος, στις 18 Ιουνίου, έχω μια μεγάλη δική μου συναυλία στο αίθριο του “Μιχάλης Κακογιάννης” στη ταράτσα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Blender. Ενδιάμεσα θα πηγαινοέρχομαι Βαρκελώνη για το CD.

Φωτογραφίες: Ελένη Κουρή

Ευχαριστούμε θερμά το καφέ “Τρίγωνο” στο Παγκράτι (Αμύντα & Αρχελάου) για την φιλοξενία του.

Απρίλιος 21, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Ανάμεσα στη λίστα των εκατοντάδων θυμάτων που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή το τελευταίο διάστημα στη Λιβύη βρίσκονται και δυο πολύ γνωστοί δημοσιογράφοι. Όπως ανακοινώθηκε την Τετάρτη, ο βρετανός Τιμ Χεδέρινγκτον συνεργάτης του Vanity Fair και ο αμερικανός Κρις Χονδρος του πρακτορείου Getty σκοτώθηκαν χθες στη Λιβύη από βλήματα όλμων. Επίσης άλλοι δύο δημοσιογράφοι τραυματίστηκαν.

Οι δύο 41χρονοι φωτορεπόρτερ έχασαν τη ζωή τους στην πόλη Μιζουράτα, η οποία πολιορκείται εδώ και εβδομάδες από τις πιστές στον Μουάμαρ Καντάφι δυνάμεις.

Ο Chris Hondros, γεννημένος στις 14 Μαρτίου 1970 από Έλληνογερμανική οικογένεια, μένει στη Νέα Υόρκη και έχει βρεθεί υποψήφιος για Πούλιτζερ το 2004 για το έργο του στην Λιβερία. Κατά το παρελθόν έχει κερδίσει πολλά βραβεία, όπως το Visa Pour L’Image στη Γαλλία και το John Faber από το Overseas Press Club.

Με τη δουλειά έχει βρεθεί σε πολέμους όπως στο Κοσόβο, την Ανγκόλα, τη Σιέρα Λεόνε, το Λίβανο, το Αφγανιστάν, το Ιράκ κ.α. Έχει συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα περιοδικά όπως το Newsweek και το The Economist, ενώ φωτογραφίες του έχουν φιλοξενήσει στην πρώτη τους σελίδα οι New York Times, Washington Post και Los Angeles Times μεταξύ άλλων.

Ο 41χρονος Βρετανός Tim Hetherington έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό φέτος, όταν μαζί με τον συνεργάτη του Sebastian Junger διεκδικούσε το χρυσό αγαλματάκι των Όσκαρ για τα ντοκιμαντέρ «Restrepo», στο οποίο περιγράφει λεπτομερώς την καθημερινότητά που ζούσε ως απεσταλμένος στον πόλεμο του Αφγανιστάν.

Οι φωτογραφίες του από το Αφγανιστάν το 2007 για λογαριασμό του αμερικανικού περιοδικού Vanity Fair του χάρισαν το βραβείο World Press Photo, ενώ έναν χρόνο αργότερα βραβεύτηκε με το Rory Peck Features και το 2009 με το Alfred I. duPont. Ο Hetherington έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και για το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Οι δυο άνδρες, βρίσκονταν την Μεγάλη Τετάρτη μαζί με δυο ακόμα συναδέλφους τους στη Λεωφόρο Τρίπολης, την κύρια οδική αρτηρία της Μιζουράτα, που πολιορκείται εδώ και σχεδόν δύο μήνες από τα στρατεύματα του Καντάφι. Σύμφωνα με πληροφορίες του Γαλλικού Πρακτορείου ειδήσεων, βρέθηκαν στο επίκεντρο των μαχών μεταξυ “κανταφικών” και εξεγερμένων.

Μάρτιος 18, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Το Sucker Punch, η πρώτη εξολοκλήρου ταινία του Zack Snyder, σκηνοθέτη των 300 και των Watchmen, έρχεται στις 7 Απριλίου στις κινηματογραφικές αίθουσες για να μας ξεσηκώσει με τις άγριες μάχες, τη πλούσια δράση, το έντονο σασπένς, αλλά και με μερικές από τις πιο σέξι και ανερχόμενες παρουσίες του Hollywood.

Η ταινία μας μεταφέρει στη δεκαετία του ‘50 όπου μια νεαρή κοπέλα βρίσκεται έγκλειστη στο ψυχιατρείο, όταν την έβαλε εκεί ο πατριός της μετά το θάνατο της μητέρας της. Μόνη διέξοδος από την αποκρουστική πραγματικότητα… η φαντασία της. Μέσα από τα όνειρα, ελεύθερη και χωρίς κανέναν περιορισμό, μπορεί να ταξιδέψει όπου εκείνη θέλει, μέχρι που πολύ γρήγορα θα έρθει η στιγμή να μην μπορεί να ξεχωρίσει τη πραγματικότητα από τη φαντασία.

Μπορεί να είναι φυλακισμένη παρά τη θέλησή της, όμως η Babydoll δεν έχει πάψει στιγμή να αγωνίζεται για την επιβίωσή της. Αποφασισμένη να πολεμήσει για την ελευθερία της στρατολογεί τέσσερις ακόμα κοπέλες, την Rocket, την Blondie, την Amber και την Sweat Pea με μοναδικό σκοπό να πολεμήσουν ενωμένες τους ανθρώπους στων οποίων τα χέρια βρίσκεται η μοίρα τους, τον Blue, την Madam Gorski και τον High Roller.

Με αρχηγό την Babydoll και ένα τεράστιο εικονικό οπλοστάσιο στη διάθεσή τους, οι πέντε κοπέλες εμπλέκονται σε φανταστικές μάχες και έρχονται αντιμέτωπες με ποικίλους εχθρούς, όπως μυθικά τέρατα, δράκοι, σαμουράι, ακόμα και γιγαντιαία φίδια. Όλες μαζί πρέπει να αποφασίσουν μέχρι που είναι διατεθειμένες να φτάσουν και τι μπορούν να θυσιάσουν, ώστε να μείνουν ζωντανές και στο τέλος να κερδίσουν τη μάχη.

Στη ταινία που σκηνοθετεί ο Zack Snyder και υπογράφει το σενάριο σε συνεργασία με τον Steve Shibuya, πρωταγωνιστούν οι Emily Browning (Lemony Snicket‘s: A Series of Unfortunate Events), Abbie Cornish (Bright Star), Jena Malone (Pride & Prejudice), Vanessa Hudgens (High School Musical) και Jamie Chung (Grown Ups). Από την πλευρά των κακών βρίσκουμε τους Oscar Isaac (Agora), Carla Cugino (Watchemen) και τον γοητευτικό πρωταγωνιστή των Mad Men, John Hamm.

Η ταινία ξεκίνησε να γυρίζεται τον Μάρτιο του 2007 και για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν 85 εκατομμύρια δολάρια. Για το ρόλο της Babydoll ο Snyder αρχικά είχε σκεφτεί την Amanda Seyfried, η οποία ενώ ήταν θετική με την ιδέα, δε μπορέσει να την υλοποιήσει λόγω άλλων υποχρεώσεων. Εκτός από την Seyfried, πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας ο Snyder είχε προτείνει επίσης στις Evan Rachel Wood και Emma Stone, οι οποίες για τον ίδιο λόγο δεν μπόρεσαν να δεχτούν.

Για τις άκρως απαιτητικές σκηνές οι πέντε πρωταγωνίστριες προπονούνταν για περίπου 12 εβδομάδες πριν ξεκινήσουν, έξι ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα, ενώ συνέχισαν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Οι βασικές ηρωίδες έπρεπε να φτάσουν περίπου τα 80 κιλά η κάθε μια. Η προπόνησή τους περιλάμβανε εξάσκηση σε πολεμικές τέχνες, μάχες με σπαθιά, χρήση όπλων, αλλά και χορογραφία.  Ο Snyder χαρακτηρίζει την ταινία Sucker Punch ως «η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων με πολυβόλα».

Μάρτιος 16, 2011: Ο Δημήτρης Εϊπίδης στο protothema.gr

Ο Διευθυντής των Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρης Εϊπίδης μιλώντας στο protothema.gr αποκαλύπτει τα υπέρογκα χρέη που παρέλαβε από την προηγούμενη διοίκηση όταν βρέθηκε στο «τιμόνι» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου την περασμένη χρονιά, πολύ μεγάλο μέρος των οποίων έχει καταφέρει ήδη να αποπληρώσει, εξηγεί την σημαντικότητα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για την πόλη της Θεσσαλονίκης, ενώ αναφέρεται στην μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου με τον «Κυνόδοντα» που κατάφερε να φτάσει μέχρι την αίθουσα των Oscar, καθώς και για τις νέες ελληνικές ταινίες που τον εντυπωσίασαν.

Με αφορμή το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που θα διαρκέσει από τις 11 έως και τις 20 Μαρτίου 2011, συναντήσαμε τον κ. Εϊπίδη στο lobby του ξενοδοχείου Electra Palace, ακριβώς απέναντι από τον θρυλικό κινηματογράφο Ολύμπιον, τη καρδιά και τη ψυχή του Φεστιβάλ, στο κέντρο της πλατείας Αριστοτέλους. Το φεστιβάλ ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αν αναλογιστούμε κατ’ αρχάς τον ηλιόλουστο καιρό που θυμίζει έντονα άνοιξη, μετά τα χιόνια της περασμένης εβδομάδας, και έπειτα το σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας γεμάτο από Θεσσαλονικείς και τουρίστες γυάλινο εκδοτήριο εισιτηρίων.

Κύριε Εϊπίδη, βρισκόμαστε εν μέσω του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πιστεύετε ότι το ντοκιμαντέρ ως είδος, έχει απήχηση στο κοινό;
Φυσικά. Ακόμα και τώρα αν κοιτάξετε στο γυάλινο (εκδοτήριο εισιτηρίων) απ’ έξω, υπάρχουν 10-20 άτομα που κόβουν εισιτήρια. Όλη μέρα γίνεται αυτό, μέχρι τα μεσάνυχτα. Αυτό σημαίνει ότι έχει ενδιαφέρον και μάλιστα το ντοκιμαντέρ αναπτύσσεται τάχιστα σε σχέση με τον κινηματογράφο μυθοπλασίας. Από χρόνο σε χρόνο υπάρχει μια αριθμητική ανάπτυξη στα εισιτήρια και στην προσέλευση του κοινού. Πέρυσι είχαμε 46.000 θεατές, που δεν είναι ευκαταφρόνητος αριθμός όταν μιλάμε για μια πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης. Η αίσθησή μου είναι ότι φέτος θα αυξηθεί.



Πόσο σημαντική είναι η συμβολή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για την πόλη;
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ θεωρείται πλέον, βάση στοιχείων που έρχονται από την Ε.Ε., το τρίτο σημαντικότερο στην Ευρώπη. Και μιλάμε για ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε στην «ψωροκώσταινα», όπως την ξέρουμε, χωρίς καθόλου λεφτά, χωρίς τίποτα, με μόνο εφόδιο την αποφασιστικότητα ότι μας χρειάζεται αυτού του είδους η μορφή κινηματογράφου, σε έναν τόπο που δεν υπάρχει καμία εναλλακτική μορφή ενημέρωσης. Εδώ δεν διαθέτουμε τα πολιτιστικά «δώρα» που προσφέρονται στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Ότι μαθαίνει ο κόσμος προέρχεται από τον Τύπο ή την τηλεόραση. Πιστεύω ότι με αυτό που γίνεται εδώ στη Θεσσαλονίκη, θα έχουμε τους καλύτερους Έλληνες πολίτες στην επικράτεια.

Εκτός από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, βρίσκεστε στο «τιμόνι» και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αισθάνεστε πως είναι μεγάλο το βάρος των δυο φεστιβάλ που κουβαλάτε στους ώμους σας;
Σίγουρα είναι. Ήταν δύσκολο εξ αρχής αν λάβει κανείς υπόψη του τις συγκυρίες και κυρίως την οικονομική κρίση, που περιόρισε πάρα πολύ τον τρόπο που διοργανώνεται ένα φεστιβάλ, μιας και πρώτο μας μέλημα είναι να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα βασικότερα μέρη του προγράμματος και οι στόχοι μας μειώθηκαν πάρα πολύ. Το ικανοποιητικό είναι ότι έγινε τελικά το Φεστιβάλ μυθοπλασίας, γιατί για κάποιο διάστημα υπήρχε η ιδέα ότι πρέπει να ματαιωθεί, ή να αναβληθεί.

Ειδικά για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είχαν ακουστεί πολλά, όσον αφορά την οικονομική διαχείριση που γινόταν τα περασμένα χρόνια. Τι ακριβώς συνέβαινε;
Όταν παρέλαβα το Φεστιβάλ, ανακαλύψαμε ότι όχι απλώς δεν θα ήταν ομαλή η συνέχειά του, αλλά ήταν ένα φεστιβάλ καταχρεωμένο. Τραγικά καταχρεωμένο. Πέρυσι, που ήταν το επετειακό 50ο Φεστιβάλ, εισέπραξε 7,5-8 εκατομμύρια χορηγίες από το υπουργείο και εγώ παρέλαβα στα τέλη Μαΐου ένα φεστιβάλ με 6,5 εκατομμύρια ευρώ χρέη, και με έσοδα σχεδόν ανύπαρκτα, καθώς είχε ξεκινήσει η κρίση, οι περικοπές και οι δυσκολίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Από όσο ξέρω έχετε κάνει σημαντικές προσπάθειες και έχετε καταφέρει ήδη να ξεχρεώσετε πολύ μεγάλο μέρος των χρημάτων.
Έχω ξεχρεώσει πράγματι ένα μεγάλο μέρος. Μέχρι στιγμής, από την έναρξη του Φεστιβάλ στις αρχές Δεκέμβρη, τα χρέη από τα 6,5 εκατομμύρια ευρώ έχουν μειωθεί στο 1,5 εκατομμύριο και είμαι αποφασισμένος εν όσο παραμείνω σε αυτή τη θέση να αποπληρώσω τα πάντα. Είμαι παρανοϊκός με τα χρέη και αυτό δεν μπορώ να το ανεχτώ.

Βρίσκεστε πάντως σε πολύ καλό δρόμο.
Ναι, αποπληρώθηκαν τεράστια ποσά. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω ότι τα ξενοδοχεία, που είναι βασικός συνεργάτης, μας είχαν κλείσει τις πόρτες. Εκτός από τα ξενοδοχεία χρωστούσαμε τα βραβεία των ταινιών από μια τριετία, τα εστιατόρια, τα γραφεία ταξιδίων δεν μας δίνανε ούτε ένα εισιτήριο. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να κλείσω ούτε με πιστωτική κάρτα δωμάτιο. Δεχόντουσαν μόνο μετρητοίς. Υπήρχε ανασφάλεια για το φεστιβάλ και δυσπιστία. Πιστεύω ότι εγώ έχω επαναφέρει την φερεγγυότητα του φεστιβάλ και νομίζω ότι τώρα έχουν πειστεί πλέον πως προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τα καταφέρουμε.

Αν κρίνουμε από το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου που έγινε το Δεκέμβριο και από την τελετή έναρξης του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που έγινε αυτές τις μέρες, οι λαμπερές εκδηλώσεις έχουν περάσει πια στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο θα βοηθήσει γενικά το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να επαναπροσδιορίσει την εικόνα του;
Ναι, απολύτως! Είμαι εντελώς αντίθετος με αυτή τη χλιδή, τον νεοπλουτισμό και αυτό το ύφος ότι είμαστε ίσοι με το Hollywood. Αυτό που προσπαθούσαν είναι ένα ψέμα το οποίο το συντηρούσαν με πολύ σημαντικά ποσά χρημάτων. Δεν έχουμε τέτοια δικαιώματα όταν μιλάμε για ένα φεστιβάλ κρατικοσυντήρητο. Θα έπρεπε να έχουμε ένα ηθικό χρέος απέναντι στο πως ξοδεύονται αυτά τα χρήματα, που προέρχονται από τον λαό. Και κυρίως όταν έχουμε φτάσει σε σημείο που κλείνουν νοσοκομεία, κόβονται συντάξεις και μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι άνεργο, θα ήταν εγκληματικό να συνεχίσω εγώ αυτή την πολιτική και να ξοδεύω αφειδώς για να αυτοπροβληθώ.

Γιατί μιλάτε για αυτοπροβολή;
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Να φέρουμε τον Κόπολα να φωτογραφηθούμε μαζί του, τον Βέντερς να χορέψουμε στο πάρτι. Και δεν ξέρω αν είναι κομψό αρκετά για να το αναφέρω, αλλά ανάμεσα στα χρέη που παρέλαβα υπήρχαν και τιμολόγια στα κομμωτήρια που σύχναζε η κυρία Μουζάκη (πρώην Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), όπου ενώ έχει ακουστεί αρκετά, κανείς δεν ξέρει ότι ήταν 22.000 ευρώ σε έναν μόνο χρόνο!

Θα αστειεύεστε φυσικά!
Όχι και μπορώ να το αποδείξω. Έχω τα τιμολόγια. Δεν ξέρω αν η κυρία Μουζάκη έκανε χρήση μόνη της ή μαζί με μέλη της οικογένειάς της και φίλες της. Είναι δεδομένο πάντως ότι είναι κομψότατη, πολύ κομψότερη από εμένα, που δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω κομψός.

Είναι εντυπωσιακά μεγάλο ποσό τα 22.000 ευρώ μόνο για κομμωτήρια.
Και εν τω μεταξύ το προσωπικό έμενε απλήρωτο για 5 μήνες, μαζί με αυτούς και εγώ, γιατί το μεγάλο φεστιβάλ διαχειριζόταν και τα οικονομικά του ντοκιμαντέρ, που ήμουν διευθυντής. Είναι τόσο ασυναίσθητο και τόσο βάναυσα αντικοινωνικό αυτό το πράγμα, που αν αναλογιστείς τι είναι η Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να φτάσουμε έστω σε κάποιο συγκριτικό επίπεδο με το Hollywood.

Με τη νέα εικόνα που παρουσιάζει το Φεστιβάλ, και του Κινηματογράφου και του Ντοκιμαντέρ, πιστεύετε ότι μπορούν να είναι ανταγωνιστικά με αντίστοιχα Φεστιβάλ του εξωτερικού;
Το Φεστιβάλ μυθοπλασίας έχει μια ιστορία 50 χρόνων, που το λαμβάνει υπόψη του ο κόσμος. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να επανακτήσουμε την πειστικότητά μας σαν εκδήλωση, να δείξουμε ότι είμαστε σοβαροί, ότι προωθούμε την κινηματογραφική ποιότητα. Βέβαια, δεν αμφισβητώ ότι είναι και industry, έχει ένα εμπορικό στοιχείο. Εγώ όμως, σε όλη μου τη καριέρα, όλη μου τη διαδρομή επικεντρώθηκα στον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Δεν έχω δείξει καμία χολιγουντιανή ταινία. Μου είναι αδιάφορο. Δεν είμαι ενάντιος, αλλά πιστεύω ότι ένα φεστιβάλ θα πρέπει να επικεντρώνεται στην ανάπτυξη του κινηματογράφου. Πρέπει να προσβλέπει στο μέλλον, τι έρχεται, πως εξελίσσεται η τέχνη. Δεν μπορούμε να μένουμε στα στοιχεία του παρελθόντος και να προωθούμε μια αφηγηματικότητα λίγο οικτρή και συχνά χυδαία.

Μειώνοντας όμως το κόστος, υπάρχει και κίνδυνος μείωσης της ποιότητας, ή αυτά είναι αντιστρόφως ανάλογα;
Όχι. Διαπιστώσατε μείωση της ποιότητας; Δεν υπάρχει λόγος. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο, πιο κοπιαστικό. Υπάρχουν δυσκολίες ακόμη και για τις ανεξάρτητες ταινίες που παρουσίασα. Πάντως, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, να είστε βέβαιος, πως ούτε η θέση μου, ούτε η σχέση μου με το Φεστιβάλ θα είχε κάποιο ενδιαφέρον, το έχω κάνει αρκετά χρόνια, και αν θεωρούσα ότι με απογοητεύει ή δεν με εκφράζει, θα παραιτούμουν.

Άκουσα από κάποιους θεατές, πως είναι σχετικά μειωμένη η προσέλευση του κόσμου τη φετινή χρονιά. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Ψέμα, τεράστιο ψέμα. Οι αίθουσες είναι πλήρεις από τις 11:00 το πρωί. Sold out. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και με τα παιδιά που κάνουν το ταμείο. Μάλιστα, απ’ ότι μου λένε, δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στο Φεστιβάλ μυθοπλασίας. Και αυτό είναι εντυπωσιακό, γιατί μιλάμε για ταινίες κυρίως πρωτοεμφανιζόμενων, νέων, ανεξάρτητων σκηνοθετών. Δεν είχαμε ηχηρά ονόματα. Το ίδιο συμβαίνει και στο Ντοκιμαντέρ, οι αίθουσες είναι γεμάτες. Τεράστια επιτυχία.

Βρίσκεστε αρκετά χρόνια στο χώρο του κινηματογράφου και του Φεστιβάλ, παλαιότερα διευθύνοντας το τμήμα «Νέοι Ορίζοντες», και βεβαίως ως Διευθυντής του Ντοκιμαντέρ. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου;
Νομίζω ότι οι ενδείξεις είναι πολύ θετικές. Πιστεύω στην ανανέωση, σε όλους τους τομείς, και αυτό που συμβαίνει στον ελληνικό κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι ανανεώνεται. Λίγο -λίγο εκλείπουν τα παλιά μεγάλα ονόματα του χώρου, που δε νομίζω ότι έχουν εκσυγχρονισθεί. Όπως ο Βούλγαρης. Μπορεί να κάνει μια ταινία κάθε 3-4 χρόνια, η οποία είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη, δεν υπάρχουν στοιχεία ανανέωσης. Απ’ την άλλη πλευρά, υπάρχει μια νέα γενιά σκηνοθετών, νέα παιδιά που βγήκαν στη φόρα με πρώτη-δεύτερη ταινία και έχουν σοβαρά δείγματα αυθεντικότητας, έρευνας, καλλιτεχνικού στοχασμού. Είναι ένα μείγμα προσόντων που εμένα με ελκύουν και με ερεθίζουν καλλιτεχνικά. Νομίζω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο και οι αποδείξεις είναι ότι αυτές οι τελευταίες ταινίες έχουν προβληθεί και σε κάποια φεστιβάλ, που παλαιότερα ούτε απ’ έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε.

Αν κρίνουμε και από την πρόσφατη μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου με την υποψηφιότητα του «Κυνόδοντα» για το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, θεωρείται ότι ο νέος ελληνικός κινηματογράφος διαθέτει όλα τα φόντα για να διαπρέψει στο εξωτερικό;
Έχουν τα φόντα, εφόσον είναι σωστές ταινίες, άρτιες κα πρωτότυπες. Εγώ πιστεύω ότι η ποιότητα γίνεται αντιληπτή παντού και από τον οποιοδήποτε. Η ταινία του Λάνθιμου για παράδειγμα, δεν πήγε πολύ καλά στην Ελλάδα, γιατί εδώ επικρατεί ο συντηρητισμός, υπάρχει μια δυσπιστία. Ήμουν στην προβολή της ταινίας στις Κάννες, δεν την είχα δει πριν, και μόλις τελείωσε ήμουν εκστατικός, σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Την ίδια ώρα, οι Έλληνες δημοσιογράφοι που καθόντουσαν δυο σειρές μπροστά μου ήταν όλοι βλοσυροί και «τι είναι αυτά» και «σιγά το πράγμα». Μετά βέβαια, όταν πήρε το βραβείο, άλλαξε η ατμόσφαιρα αμέσως.

Ποιά ήταν η τελευταία ελληνική ταινία που είδατε και πιστεύετε ότι αξίζει να έχει ανάλογη, γιατί όχι και μεγαλύτερη επιτυχία με τον «Κυνόδοντα»;
Κοιτάξτε, έχω δείξει και το «Attenberg» της Τσαγκάρη, που υπάρχει μια σχέση μεταξύ των δυο ταινιών, γιατί η Τσαγκάρη ήταν παραγωγός του Λάνθιμου, και εκείνος παίζει έναν μικρό ρόλο στην ταινία της. Επίσης η ταινία που προβλήθηκε στο Ρότερνταμ, το «Wasted Youth» είναι μια πολύ αξιόλογη ταινία και αξιοπρεπής δουλειά. Μου άρεσε και η ταινία του Κούτρα πέρυσι, η «Στρέλλα», την οποία θεωρώ άρτια με πολύ καλή σκηνοθεσία, πολύ καλή ερμηνεία, αλλά φυσικά η θεματική της δεν την έκανε ελκυστική. Γιατί ούτε για ευρεία προβολή ήταν κατάλληλη για τον κόσμο, ούτε κάποιοι που την είδαν τους άρεσε το θέμα, επειδή υπάρχει το περιθωριακό σεξουαλικό στοιχείο. Αξιόλογη ήταν και η ταινία του Αλεξίου το «Story 52», και βέβαια πολλές άλλες ακόμα. Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια κινητικότητα, κάτι που ισχύει και με τα ελληνικά ντοκιμαντέρ και νομίζω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το Φεστιβάλ. Υπάρχει μια εμφανέστατη εξέλιξη από χρόνο σε χρόνο.

Ποιος είναι ο Δημήτρης Εϊπίδης

Ο Δημήτρης Εϊπίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, ενώ έχει σπουδάσει κινηματογράφο και θέατρο σε Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη και Λονδίνο. Είναι ο ιδρυτής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, το οποίο διηύθυνε επί 14 χρόνια, στέλεχος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, διευθυντής του παράλληλου τμήματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, «Νέοι Ορίζοντες» από το 1992 μέχρι και το 2005 όταν καταργήθηκε και βέβαια, από το 1999 μέχρι και σήμερα ίδρυσε και διευθύνει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα.

Έχει υπάρξει μέλος διεθνών κριτικών επιτροπών σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων του Σαν Σεμπαστιάν, της Κωνσταντινούπολης, της Αβινιόν, της Ιερουσαλήμ, της Μόσχας, της Σεούλ, της Φιλαδέλφειας, του Μπιλμπάο, του Κάρλοβι Βάρι, της Τεργέστης, της Λειψίας, του Άμστερνταμ, της Αγίας Πετρούπολης κ.ά. Από το 2001, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Μάρτιος 12, 2011: Πρώτο Θέμα, protothema.gr

Με το ντοκιμαντέρ «Γλυκό μου καναρίνι» άνοιξε την αυλαία του χθες το βράδυ το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Σε μια σεμνή και λιτή τελετή, ο κατάμεστος από κόσμο κινηματογράφος Ολύμπιον πλημμύρισε με εικόνες και μουσικές μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που σημαδεύτηκε από την καταστροφή της Σμύρνης, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και την απαρχή του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Την έναρξη του Φεστιβάλ  κήρυξε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γιάννης Μπουτάρης, ενώ τους θεατές, τους εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας αλλά και θεσμικούς φορείς -μεταξύ των οποίων ο Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Αναστάσιος Κουράκης, ο Υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κ. Σπύρος Βούγιας και ο δημοφιλής τραγουδιστής κ. Γιώργος Νταλάρας- καλωσόρισε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρης Εϊπίδης.

Στη συνέχεια στη σκηνή βρέθηκε η δεκαμελής νεοσύστατη φωνητική ομάδα Golfo, η οποία ερμήνευσε παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, καθώς και ένα κομμάτι στα τουρκικά, το οποίο ακούγεται στο ντοκιμαντέρ, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού και δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την προβολή της ταινίας αμέσως μετά.

Με τη βοήθεια τριών νέων μουσικών, του ισραηλινού ερμηνευτή ουτιού και μπουζουκιού Τομερ Κατζ, της ελληνοκύπριας τραγουδίστριας και συνθέτριας Μάρθα Λιούις και της τουρκάλας τραγουδίστριας και μουσικού Μεχτάπ Ντεμίρ παρακολουθούμε ένα οδοιπορικό από την Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, ακολουθώντας τα μουσικά ίχνη μιας από τις μεγαλύτερες ρεμπέτισσες που γεννήθηκαν ποτέ, της θρυλικής Ρόζας Εσκενάζυ.

Το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ του ισραηλινού σκηνοθέτη Ρόι Σερ έχει διάρκεια 89’ και είναι αρκετό για να ξυπνήσει μνήμες και συναισθήματα από τον περασμένο αιώνα. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η ιδέα για αυτό το ντοκιμαντέρ του ήρθε όταν άκουσε για πρώτη φορά ένα τραγούδι της Εσκενάζυ σε μαγαζί του Ισραήλ, και παρότι δεν καταλάβαινε καμία λέξη από αυτά που έλεγε, η ερμηνεία της και ο λυγμός της φωνής της τον έκαναν να τη λατρέψει.

Μέσα από το εν λόγω ντοκιμαντέρ ο θεατής κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, και με αφορμή τη ζωή της Εσκενάζυ αποκαλύπτονται οι κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του ρεμπέτικου τραγουδιού ως φαινόμενο. Η ρεμπέτικη μουσική από τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε και πρωτοεμφανίστηκε, μέχρι και σήμερα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα είδη μουσικής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σχεδόν σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και των Βαλκανίων.

Η Ρόζα Εσκενάζυ γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1890 και πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου του 1980. Υπήρξε μια από τις διασημότερες ελληνίδες ερμηνεύτριες του Ρεμπέτικου και της παραδοσιακής μουσικής. Η μουσική της σταδιοδρομία ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και διήρκεσε μέχρι και την δεκαετία του ‘70. Η ζωή της ήταν πολυτάραχη. Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά της Κωνσταντινούπολης, στη συνέχεια πήγε στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα. Η Ρόζα, που το κανονικό της όνομα ήταν Σάρα Σκιναζί, ταξίδεψε με την μουσικής της σε πολλά μέρη του κόσμου και απέκτησε ένα παιδί, τον Παράσχο, όταν ήταν ακόμα έφηβη.

Με τραγούδια προκλητικά, που τον καιρό της Δικτατορίας κάποια από αυτά απαγορεύτηκαν, και με συνεργασίες με σπουδαίους μουσικούς όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Βασίλης Τούντας που την ανακάλυψε αλλά και με ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με την Columbia Records, η Ρόζα Εσκενάζυ έδωσε το έναυσμα σε πολλές νέες τραγουδίστριες, όπως η Χαρούλα Αλεξίου.

Το ντοκιμαντέρ «Γλυκό μου καναρίνι» είναι μια συμπαραγωγή της Ισραηλινής, Γαλλικής και Ελληνικής τηλεόρασης και για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το φιλμ μπορείτε να μπείτε στην διεύθυνση www.mysweetcanary.com